สุนัขกับเงา

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ พงหญ้ารกข้างเมืองใหญ่ มีสุนัขจรจัดตัวหนึ่งกำลังนอนหมดแรง เพราะไม่มีอะไรตกถึงท้องมานานหลายวัน มันจึงวางแผนเข้าไปขโมยอาหารในตลาดสดมากินประทังชีวิต และโชคดีที่ได้เนื้อชิ้นโตมาโดยไม่มีใครจับได้ 

          ในระหว่างที่เจ้าสุนัขกำลังกลับไปยังที่พัก มันได้เดินผ่านสะพานข้ามลำธารเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง แล้วเหลือบไปเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในน้ำ ก็เข้าใจผิดคิดว่าเป็นสุนัขอีกตัวที่ออกหาอาหารเหมือนมัน แต่สุนัขตัวนั้นกลับมีเนื้อที่ชิ้นใหญ่โตและดูน่ากินกว่าของตัวเอง

          "ทำไมหมาตัวนั้นถึงได้กินอาหารที่ดีกว่าของข้า ? ข้าไม่ยอม ข้าขโมยเนื้อมาจากตลาดได้ ข้าก็ต้องขโมยเนื้อจากมันมาได้เหมือนกัน !" เมื่อเจ้าสุนัขคิดได้ดังนั้น มันก็อ้าปากเห่าเงาของตัวเองอย่างดุดัน และนั่นก็ทำให้เนื้อที่มันคาบเอาไว้ ร่วงตกลงไปในลำธารแล้วจมหายไป

          "อะไรกัน !? หมาตัวนั้นหายไปไหน แล้วเนื้อของข้าล่ะ ! เนื้อของข้า !" เจ้าสุนัขร้องอุทานเสียงดัง ก่อนจะรีบวิ่งตามหาชิ้นเนื้อที่หายไป ระหว่างนั้น เมื่อเจ้าสุนัขได้มองไปยังลำธารอีกครั้ง มันก็ได้ค้นพบว่า สุนัขอีกตัวที่เห็นก่อนหน้านี้คือตัวของมันเอง สุดท้ายเจ้าสุนัขก็ได้แต่เดินกลับที่พักไปด้วยความสิ้นหวังและหิวโซเช่นเดิม

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :

          สิ่งของที่เป็นของซื้อของขายตามร้านค้านั้น ถ้าอยากได้ต้องรู้จักเก็บออมเงินไปซื้ออย่างถูกต้อง ไม่ใช่ลักขโมยมาโดยไม่ได้รับอนุญาต ไม่อย่างนั้นชีวิตจะพบกับจุดจบที่เลวร้าย ยิ่งเกิดความโลภมาก อยากได้ของคนอื่นมาครอบครองทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็มีอยู่แล้ว ยิ่งเป็นสิ่งที่ไม่ดี เพราะสุดท้ายแล้ว ตัวเราเองจะไม่เหลืออะไรเลย เหมือนกับเจ้าสุนัขในนิทานเรื่องนี้นั่นเอง..